Contentcontemplatie te Cairanne

La Drôme Provençale. Mooi stukkie Frankrijk hoor. Vooral het driehoekje Sainte-Ceciles-les-Vignes, Gigondas en Roaix. Een lieflijk landschap vol glooiende wijnheuvels met als uitroeptekens cypressen.

Ik kwam voor het eerst in de Drôme zo’n 25 jaar geleden. Met mijn vriendinnetje -nu mijn vrouw. Later druppelde ik er verschillende malen neer als wijnjournalist. Want in dit driehoekje van de Provençe vind je het hart van de zuidelijke Côtes du Rhone. Met als episch wijncentrum Gigondas – gelieve de s niet uit te spreken. Een prachtig dorpje van niks dat tegen een bergkam omhoog kruipt. Rondom Gigondas ligt een drietal van die steile wanden die allemaal tandjes dragen. Vandaar de naam: Dentelles de Montmirail.

Tussen en rondom die tandjes bloeien wijnranken op een bodempje van kalksteen en mergel, arme grond, en dat zorgt in combinatie met het klimaat voor te fijne glaasjes wit, rood en rosé, goed voor de eretitel Cru des Côtes du Rhône, en daar zijn ze in het dorpje trés trots op.

Ik lees in een jubelruimte: ‘Chers visiteurs de notre appellation et de notre village, le paysage spectaculaire qui vous entoure, sculpté par l'énergie tellurique, a aussi été façonné par les Hommes. Si la nature a offert à Gigondas des conditions propices à la viticulture, c'est le travail de générations de vignerons qui vous permet aujourd'hui de déguster notre terre, une terre de joie: Jocunditas.

Gigondas schijnt een verbastering te zijn van het Latijnse Jocunditas dat ‘uitbundig genot’ betekent. Vandaar die uitroep aan het eind. Ik vond die andere woorden interessanter. Dat zit zo.

Wijn heeft als smaakmaker terroir nodig -die typische combinatie van ligging, bodem, klimaat en druivensoorten. Maar daarmee alleen heb je nog geen wijn met een eigen bouqet. Dat vraagt om een bevlogen groep vignerons die wijnliefhebbers graag van hun kleine stukje aarde willen laten proeven. Want dat proef je in je glas: hun terroir. Wanneer hun wijn ook echt een onderscheidende smaak krijgt, dan wacht een beloning: de status appellation. En die verkrijgt Gigondas in 1971. Sindsdien mag die groep wijnmakers uit het dorpje als eretitel de dorpsnaam plakken de etiketten van hun rood en rosé -gek genoeg niet van hun wit, maar dat is een politiek spelletje, begrijp ik.

Die cru-erkenning is een compliment aan de wijnbouwers -nu even in het Engels, want dat verhaaltje stond wel vertaald in de minitentoonstelling over de wijnbouwers- ‘who gradually discover that the excellence of their terroir transcends them as minute individuals. They come to realise they have a shared ambition and they embark on a journey together, showling love for those who came before them, and preparing the future for their children.’

Dat maakt een appellation. Het groepsgevoel. Een gedeelde liefde voor hun terroir en de grootse wijnen die daarop kunnen groeien. Om die kwaliteit te waarborgen, hebben ze elkaar nodig.

Het verhaal over de ‘uitbundige’ wijnmakers van Gigondas bleef in mijn hoofd borrelen. Natuurlijk liet ik eventjes later in Le Bistrot De L’Oustalet aan het Place du Rouvis een lokaal flesje rood aanrukken om te proeven en te ruiken hoe die liefde voor hun terroir precies smaakt. Bosfruit, ja, veel bosfruit vermengd met een lepeltje kruidig-aardse geuren van le garrigue, struiken die alleen op kalkbodems willen groeien.

Oui, pure liefde in mijn glas.

Dat terroir smaakt in ieder van de Rhône-wijndorpjes met cru-status anders, proefde ik tijdens een wijnavond op het snoezelige pleintje van Rasteau en bij enkele wijnmakers in Cairanne. Ook in die villages hebben ze een ruimte waar ze hun terroir en wijnmakers eren.

De boodschap is dezelfde: het gaat om samen. Vanuit een liefde en toewijding voor hun terroir en een drang die eervolle appellation-status te behouden. Voor een volgende generatie die hun wijnstokje gaat overnemen.

Waar kom je dat nog in het bedrijfsleven tegen? Dat met elkaar samen werken vanuit liefde voor een groter doel? Ik dacht aan Tony Chocolonely, BrewDog, Ben & Jerry’s en andere foodbedrijven uit de People Product Planet-hoek. Niet aan beursgenoteerde bedrijven waar aandeelhouders regeren. Hun enige liefde is eigenbelang en die maakt dat terroir juist kapot.

Lange termijn denken en dat stokje-willen-doorgeven, bestaat wel bij familiebedrijven. Maar die willen vaak sneller en beter. Want stilstaan is achteruitlopen. Ook als dat ten koste gaat van het terroir en daarmee de oorspronkelijke smaak.

Ik nipte nog maar eens aan een glaasje wit van Domaine Boisson uit Cairanne, en tuurde over dat lieflijk glooiende landschap met die cypressen. En toen begreep ik pas die uitroeptekens.

Het is een schreeuw dat het in het bedrijfsleven anders moet. Het is een roep om meer liefde. Om het samen vanuit een gemeenschappelijk doel te doen.

Hoe kun jij die liefde laten doorklinken in de verhalen die je voor je bedrijf of organisatie maakt. Merkverhalen die het kortstondige ontstijgen. Die voortkomen vanuit dat gemeenschappelijke doel. Want daar begint het. Vanuit die liefde voor je terroir die je merk heet. Als dat gevoel intern niet gezamenlijk wordt gedeeld, hebben al je verhalen bar weinig zin. Dan krijg je holle tekstuele vaten. Scheuten zonder onderscheidende geur en smaak. Verhalen die zorgen voor misoogst na misoogst. En die zijn op termijn een voorbode van het einde van je merk.

Ga naar Gigondas, ga naar Cairanne en ga praten met de wijnmakers. Ga vooral een glaasje met ze drinken. Omdat je dan echt proeft waarover het gaat.

Make love, not content.