Van Morrison in Magherafelt

Wie wil als vijftien- of zestienjarige niet spelen in een bandje. In mijn Philips-cassetterecorder denderen The Sex Pistols, 999, U.K. Subs en The Jam voorbij, en ja, een bandje, bij hen klinkt dat heel gemakkelijk.

Het blijft bij dagdromen en fantaseren. Totdat mijn kinderen naar de lagere school gaan. Daar besluiten ouders een band te beginnen. Een combinatie van muzikanten met Paradiso-geschiedenis en zangers met badkamerervaring. Ik ben een van de badkamervocalisten. ‘Little Green Bag’ (George Baker), ‘The Jean Genie’ (David Bowie), een eigen vertaling van ‘Hey Ya’ (Outkast), ‘Put the Lime in the Coconut’ (Harry Nilsson) en ‘Born to be Wild’ (Steppenwolf): dat werk. Het is even net alsof ik weer zestien ben.

Een paar jaar later ben ik bij een klant in Magherafelt, in Noord-Ierland. Voor een kerstfeest met lange tafels, volle borden en Guiness-rijke glazen. Plus een live band en karaoke voor medewerkers. Ik vind dat wij als Nederlanders -we zijn met z'n drietjes- ook onze zangstem moeten laten horen. Alle vingers wijzen al snel naar mij, want ja, jij bent toch van die band. Dus daar sta ik. Met voor me de tekst van ‘Brown Eyed Girl’ van Van The Man, want ja, je bent in Noord-Ierland of niet. Ook in Magherafelt begeleid door ervaren muzikanten die al jaren met hun eigen folkband volle zalen trekken. Na afloop van mijn liedje klinken ze verbaasd: ‘Man, you can really sing’. Ik neem hun complimenten niet al te serieus, gezien de valse noten die anderen eerder door de zaal hebben gegooid. Maar het doet me goed. Kan ik dan toch een beetje zingen?

Laten we kennis maken..